Najwłaściwszym postepowaniem jest podawanie jednocześnie wielu witamin i składników antyoksydacyjnych, co umożliwia właściwe uzupełnianie się procesów biochemicznych, prowadzących do zmniejszenia peroksydacji i zahamowania powstawania wolnych rodników i nadtlenków lipidowych. Mimo, że trudno dostrzec bezpośrednie działanie antyutleniaczy na poprawę siły, szybkości czy wytrzymałości mięśniowej, to jednak istnieje wiele dowodów naukowych potwierdzających, że ich długoterminowe działanie przynosi wymierne korzyści dla formy sportowej. Zawodnicy stosujący systematycznie antyutleniacze są w mniejszym stopniu narażeni na występowanie bóli mięśniowych, a także szybciej przebiega u nich proces regeneracji mięśni po intensywnych ćwiczeniach. W stosowaniu antyutleniaczy należy zachować jednak rozwagę, gdyż nadmierne ilości niektórych składników zamiast działać antyoksydacyjnie, mogą nasilać powstawanie wolnych rodników (działanie prooksydacyjne). Tak na przykład działa witamina C, jeżeli w organizmie występują zbyt duże ilości metali ciężkich. Działanie prooksydacyjne mogą także wykazywać nadmierne dawki witaminy E. Z kolei przy zbyt wysokiej podaży selenu może dochodzić do zatrucia tym pierwiastkiem i powstawania takich objawów jak biegunki, zapalenie skóry, degeneracja wątroby, uszkodzenie śledziony, wypadanie włosów. Niebezpieczne może być także przedawkowywanie takich pierwiastków jak cynk oraz miedź, które prowadzą do rozmaitych zaburzeń metabolicznych i nasilenia różnych objawów toksycznych.
Wojciech Drobiński
